ميليونها سال بعد دنيا چه شكلي خواهد شد؟

[ALIAGHAKHAN]

تا به حال با خود فكر كرده ايد كه براي مثال چند صد ميليون سال بعد دنيا چه شكلي خواهد بود و انسان ها و موجودات آن موقع، آسمان و زمين زير پايشان را چگونه خواهند ديد؟ آيا خورشيد در آن زمان به همين گرمي و حيات آفريني خواهد بود؟

در آينده اي بسيار دور كيهان با موجودات داراي قدرت ادراك و احساس و ديگر موجودات خيلي همراه و مهربان نخواهد بود. صدها ميليارد سال بعد كيهان و جهان انرژي تابشي خود را به تدريج از دست خواهد داد، انرژي كه هم اكنون ما آن را به عنوان حرارت مي شناسيم و يكي از ضروريات بسيار مهم براي وجود حيات است. با وجودي كه اكثر كارشناسان در صحت خاموشي تدريجي جهان ترديدي ندارند، دو كارشناس خبره در فيزيك نظري نتيجه گيري كرده اند كه اميدواريهاي اندكي وجود دارد كه چنين سرنوشت شومي در انتظار جهان فردا نباشد: در اين جريان پرشتاب به سوي نابودي و نيستي ماده از آن كه نخستين چيز تمام شده باشد اجتناب مي كند و اجازه نمي دهد كه به طور كامل نابود شود.

حيات نيز همپاي با ماده به انرژي نياز داشته و در نهايت وجود و ميزان هر دوي اينها (حيات و ماده) به سرنوشت جهان بستگي دارد. تا اواخر دهه 1990 دانشمندان بر اين گمان بودند كه جهان در آينده از يكي از اين سه روش و مسير تبعيت خواهد كرد؛ تا ابد گسترش خواهد يافت و در بعضي مواقع اندكي از سرعت و ميزان گسترش آن كاسته خواهد شد، يا در نقطه اي به تعادل رسيده و در جايي ميان گسترش و نابودي متوقف خواهد شد و يا آن كه گسترش آن متوقف و به تدريج از حجم آن كاسته خواهد شد. در تمامي اين سناريوها، پروتون ها، نوترون ها و ديگر ذرات به تدريج متلاشي شده و تبديل به انرژي تابشي خواهند شد و اين يعني اينكه در نهايت جهان داراي انرژي تابشي بيشتري نسبت به ماده خواهد بود.

پس از آن در سال گذشته محققان كشف كردند كه روند گسترش جهان سرعت گرفته است. كهكشان ها دارند با سرعت از هم فاصله مي گيرند و سرعت اين روند فاصله گيري هر روز افزايش مي يابد به طوري كه در آينده اي دور هيچ كدام از منظومه ها قادر به مشاهده يكديگر نخواهند بود. دانشمندان معتقدند كه نيرويي اسرارآميز و ناشناخته به نام انرژي تاريك اين سرعت گيري را تشديد كرده و به پيش مي برد.

براساس مطالعات انجام شده اين نكته مشخص شده است كه انرژي تاريك داراي الزاماتي براي ميزان انرژي تابشي موجود در آينده خواهد بود كه خارج از تحمل حيات بوده و زندگي را با چالش هايي جدي مواجه خواهد كرد. «لارنس كراوس» فيزيكدان دانشگاه كيس وسترن ريزرو در كليولند و «رابرت شيرر» از دانشگاه واندربيت در نشويل ايالات متحده از الگوهاي رياضياتي استفاده كرده اند تا فروپاشي و تجزيه پروتونها را در جهان تحت تأثير ماده تاريك شبيه سازي كنند. اين دو فيزيكدان در شماره اخير نشريه «فيزيكال ريويودي» نتيجه گيري كرده اند كه حدود 100 ميليارد سال بعد روند ناپديدشدن انرژي تابشي از جهان به قدري سرعت خواهد گرفت كه تجزيه ماده قادر به تأمين و جايگزيني انرژي از دست رفته نخواهد بود.

اين سرعت گيري عامل بسيار مهمي است. صدها ميليارد سال بعد انرژي تاريك جهان را با سرعتي بيش از سرعت نور تحت فشار قرار داده و به اطراف خواهد راند، به همين دليل امواج انرژي به مرز ناكافي بودن خواهند رسيد. تمامي گرما، نور و امواج راديويي اثر متقابل شان روي ماده را از دست خواهند داد و در نتيجه جهان مدام سردتر و خاموش تر خواهد شد.
به گفته اين فيزيكدان ها در چنين جهاني تمامي كهكشان ها و منابع انرژي به سرعت از مكانهاي خود دور شده و از ديد ناپديد خواهند شد، و به همين دليل منابع انرژي مورد نياز براي بقاي تمدنها رو به افول و نابودي خواهد گذاشت.

به گفته آقاي كراوس اين بدترين آينده اي است كه مي توان براي حيات متصور شد و از قرار معلوم اين آينده ترسيم شده براي جهان خيلي دور از واقعيت نيست و شايد انسانها در آن زمان شكلي متفاوت يافته باشند و براي ادامه بقاي خويش تبديل به اشكال ابتدايي باكتري ها شده باشند تا بتوانند با شرايط تاريكي و بي نوري انطباق يابند